HISTORIA SZKOŁY PODSTAWOWEJ NR 2

Edukację w szkole przy ulicy Zasypnickiej rozpoczęło rozporządzenie Rady Szkolnej Krajowej z dnia 10 listopada 1910 roku, na mocy którego otwarta została klasa nadetatowa, która dała początek nowej placówce szkolnej. Pierwszą nauczycielką w tej klasie została Stefania Majeranówna. W 1914 roku pracował w tej szkole także Ludwik Semik. Nieco wcześniej – w 1908 roku – na wniosek Szymona Goneta, uchwała Rady z pożyczką 65 000 koron, jaką miasto zaciągnęło na budowę magistratu, 5 000 przeznaczono na zakup m. in. działki pod budynek szkoły, budowy jednak nie rozpoczęto. Dopiero w latach 20- tych XX wieku powstała nowa, dwuklasowa Szkoła nr 2 w przysiółku Zasepnica, której kierownikiem został wcześniej nominowany Ludwik Semik. W roku szkolnym 1930/31 szkoła (w nowym budynku) miała 5 sal lekcyjnych, w których uczyło się 293 uczniów i pracowało 7 nauczycieli. Szkoła posiadała stosunkowo dobrą sytuację.; mieściła się w murowanych i nieźle utrzymanym budynku.
Był on jednak za ciasny dla tak dużej liczby uczniów, w związku z czym część lekcji odbywała się w wynajmowanych pomieszczeniach. W czasie II wojny światowej, gdy w wyniku wzrostu ilości dzieci z rodzin niemieckich, ze Szkoły Powszechnej nr 1 usunięto najpierw żydowskie, a potem także polskie dzieci. Dzieci polskich rodzin trafiły do Szkoły Powszechnej nr 2 na Zasepnicy.
Po przejęciu budynku tej szkoły na tymczasowy obóz dla wysiedlonych, a później na ośrodek szkolenia dla żołnierzy górskich jednostek Wehrmachtu, nauka odbywała się w wynajętych pomieszczeniach u Juliana Urbańca oraz Katarzyny i Józefa Suczynów na Zasepnicy. 10 kwietnia 1945 roku, po opuszczeniu budynku szkoły przez wojska radzieckie, kierownikiem został Julian Wyrobek, który przeprowadził remont budynku szkolnego, gdzie mieściło się także Miejskie Koedukacyjne Przysposobienie Kupieckie I Stopnia. Warto wspomnieć, że w 1939 roku przy Szkole Powszechnej nr 2 na Zasepnicy utworzona została pierwsza klasa gimnazjalna (filia gimnazjum w Żywcu), rozwiązana przez władze w 1940 roku. Reforma systemu oświaty po wojnie przyniosły zmianę statusu szkoły najpierw na 7, w końcu na 8-letnią szkołę podstawową.
Po reformie w 1999 roku szkoła otrzymała status sześcioletniej szkoły podstawowej i taki stan utrzywał się do reformy likwidującej gimnazaja w 2016 roku.

 

Historia Szkoły Podstawowej Nr 3 - obecnie Filii SP2

 

                   Historia szkoły sięga roku 1910 a nawet wcześniejszego. W Kronice szkoły, która została założona w 1910 roku czytamy „Do roku 1910 nie było Szkoły Ludowej w przysiółku ,,Błądzonka. Była natomiast szkoła tak zwana Zimowa w której uczono od 1 listopada tj. po Wszystkich Świętych, aż do 30 kwietnia roku następnego.” 

Powodem funkcjonowania takiej formy nauczania była znaczna odległość dzieląca Szkołę Powszechną w Suchej od przysiółku Błądzonka. ,,Na mocy rozporządzenia Rady Szkolnej Krajowej z 10 listopada 1910 otwarte zostały klasy nadetatowe na Błądzące i Zasypnicy. Nauka rozpoczęła się w nich 20 listopada, dając początek nowym placówkom szkolnym”.

Pierwszym nauczycielem uczącym w tej szkole była Wanda Semelkówna, a od roku 1912 Józef Strzelecki. ,,Liczba dzieci uczęszczających do szkoły wynosiła 86; chłopców 40 i 46 dziewcząt”.

Przez kolejne lata do szkoły tej uczęszczało około 100 dzieci. Nauczyciele zmieniali się dość często. Uczyli tu między innymi: Józef Strzelecki, Ludwik Semik, Anna Wojtyżanka, Janina Lipnicka, Maria Rączkówna, Stanisława Tarczałowiczówna.

Młodzież szkolna aktywnie uczestniczyła w życiu społeczności suskiej: ,,W dniu 3 maja 1922 roku młodzież tutejszej szkoły brała udział w ogólnej uroczystości z okazji rocznicy Konstytucji 3 maja. Uroczystość ta odbywała się wspólnie z dziećmi Szkoły Powszechnej w Suchej”.

Wzrastająca ilość dzieci uczęszczających do szkoły i „ciasnota lokalowa” zmusiła władze Gminy do podjęcia decyzji o budowie szkoły, i tak 13 czerwca 1925 roku odbyło się uroczyste poświęcenie kamienia węgielnego pod budowę nowej szkoły na Błądzonce. Budowa została rozpoczęta dzięki znacznemu nakładowi finansowemu Gminy oraz ówczesnemu burmistrzowi Suchej Henrykowi Bulmanowi. Poświęcenie nowego budynku szkoły przez ks. Stanisława Wilka odbyło się już 29 sierpnia 1926 roku. W uroczystości brała udział młodzież szkolna oraz mieszkańcy miasta Sucha i sąsiednich przysiółków. Obowiązki kierownika Szkoły objął Antoni Kysiak a uczęszczało do niej 115 dzieci.

1 stycznia 1930 roku szkołę na Błądzonce przeorganizowano na szkołę 3  klasową.

W kolejnych latach sukcesywnie wzrastała ilość uczących się dzieci i tak w roku 1929/30 -136, 1930/31 -152, w 1931/32 -163.

W 1933 roku organizacja roku szkolnego została zmieniona, mianowicie rok szkolny rozpoczynał się 20 sierpnia a kończył 19 sierpnia następnego roku, i podzielony został na dwa półrocza obejmujące cztery okresy szkolne oraz na ferie zimowe i letnie.

W roku 1938 przy szkole powstało przedszkole finansowane przez Gminę.

W czasie okupacji niemieckiej szkoła nie zaprzestała działalności.    

„Sucha została zajęta 5 IX 1939. Po zajęciu miasta, nauczycielstwo przystąpiło do pracy. Tymczasowy Zarząd Miasta, na którego czele stał Karol Spannbauer, patriota, zaopiekował się szkołami, wypłacał nauczycielstwu pobory służbowe. Po sprowadzeniu administracji niemieckiej i przyłączeniu miasta do Rzeszy zabrano się do szkół. Nakazano zdjąć portrety i godła, na miejsce, których kazano umieścić portret Hitlera. W niedługim czasie zarządzenie to cofnięto – pozwolono tylko na zawieszenie krzyży. Do każdej szkoły dostarczono kilkumetrowej długości chorągiew ze swastyką. Zaprowadzono w szkołach język urzędowy niemiecki – cała kancelaria i dzienniki lekcyjne musiały być prowadzone w języku niemieckim. Język niemiecki wprowadzono też do programu nauczania, który jednak w kilku miesiącach usunięto. Z programu nauczania usunięto też naukę historii i geografii. Zakazano używania podręczników przedwojennych. Wszystkie podręczniki kazano odebrać dzieciom i odesłać do Starostwa, gdzie je niszczono. Dzieci szkolne przez cały czas okupacji prócz przyborów do pisania nie posiadały żadnych pomocy naukowych. Poziom nauczania bardzo się obniżył. Najbardziej odbiło się to w nauczaniu czytania. W rozkładzie godzin nauczania wyznaczono dla klas I-IV włącznie dwie godziny dziennie, dla klas V-VII włącznie trzy godziny dziennie.

Dzieci szkolnych używano do różnych zbiórek, jak zbieranie jagód, grzybów, żelaza, papieru, szmat i ziół lekarskich. Dziecko miało być uczniem tylko do 14 roku życia. Po ukończeniu 14 lat każde dziecko, mimo że nie ukończyło szkoły podlegało Urzędowi Pracy, który je wysyłał na roboty do Niemiec. Nauczycielstwo też używano do pracy poza szkołą, w skutek czego często powstawały przerwy w nauce. Nauczycielstwo używano w Gminach do sporządzania kartotek i przeprowadzania spisów zasiewów i bydła. Spisy takie odbywały się kilka razy w roku.

Nauka w tutejszej szkole odbywała się przez cały czas okupacji z przerwą od 1 IX 1940 do 1 III 1941. Przyczyna tej przerwy niewiadoma, prawdopodobnie władze niemiecki namyślały się nad zlikwidowaniem szkół polskich – co jednak nie nastąpiło. Grono nauczycielskie tej szkoły zmieniało się często – pozostał tylko bez przerwy podczas okupacji kierownik Antoni Kysiak, który wiele przyczynił się do uratowania pomocy naukowych i sprzętów szkolnych – mimo odpowiedzialności jaka go za to czekała.

W czasie okupacji prócz wymienionego pracowali w tej szkole: Fryderyk Połącarz, Janina Steczek, Józef Gawlas, Helena Ferkowska, Stefania Dużniak.

Liczba dzieci przekraczała 200, gdyż po zlikwidowaniu Szkoły Nr1 część dzieci przeszła do tutejszej szkoły. W roku 1941, po wysiedleniu części ludności polskiej i po osiedleniu na ich miejsce Niemców utworzono w tej szkole klasę dla dzieci niemieckich. Klasa ta liczyła 25 dzieci.

Po trzech miesiącach klasę niemiecką zlikwidowano z braku sił nauczycielskich.. Były to najtrudniejsze miesiące pracy polskich nauczycieli – w jednym budynku dwie szkoły – polska i niemiecka. Obawiano się, by nie doszło do sprzeczek między dziećmi, czego trudno było uniknąć. W tak ciężkich warunkach pracy doczekano się wyzwolenia 31 stycznia 1945 roku.

Po dwumiesięcznej przerwie z braku opału uruchomiono szkołę 23 III 1945 roku. Szkoła w czasie okupacji utraciła bibliotekę szkolną, kilkanaście najlepszych ławek zabranych przez Niemców i część pomocy naukowych. Zyskała natomiast to, że Niemcy przeprowadzili odgrzybianie budynku”.

Po zakończeniu wojny w roku szkolnym 1945/46 szkoła rozpoczęła działalność jako placówka 6-klasowa. VII klasę uczniowie kończyli w Szkole Podstawowej Nr 1.

Budynek szkoły był w fatalnym stanie i wymagał natychmiastowego remontu oraz rozbudowy. Dzięki dużemu zaangażowaniu społeczności suskiej w krótkim czasie udało się wykonać zamierzone inwestycje. W roku 1949/50 w szkole wprowadzono VII klasę. Kolejne lata to okres rozbudowy i rozwoju szkoły, dzięki dużemu wkładowi kierownictwa, Komitetu Rodzicielskiego, oraz czynów społecznych mieszkańców Błądzonki. W latach 50 zakupiono nowe ławki, szafy, pomoce naukowe a teren wokół szkoły został ogrodzony. W październiku 1950 roku szkoła otrzymała połączenie telefoniczne. Szkoła na Błądzonce w tych latach stała się niejako centrum kultury dla mieszkańców przysiółka Suchej.

W 1960 roku zmarł długoletni kierownik Szkoły Antoni Kysiak i posadę do końca roku szkolnego objęła Janina Kapela, a po niej Czesław Jarosz.

W następnych latach szkoła była poddawana kolejnym remontom, dzięki czemu zyskała cztery nowe sale lekcyjne. W roku szkolnym 1966/67 Szkoła na Błądzonce rozpoczęła pracę jako ośmioklasowa placówka. Rok szkolny 1971/72 przyniósł z sobą zmianę kierownictwa szkoły, stanowisko to objął Fryderyk Sławuta. W tym samym roku rozpoczęła się dobudowa nowego skrzydła budynku, która zakończyła się w 1973 wraz z uruchomieniem kotłowni centralnego ogrzewania i rozpoczęciem remontu starego budynku szkoły. Ponieważ remont szkoły przedłużał się w nieskończoność utrudniając jej działalność dydaktyczną i wychowawczą „na początku roku szkolnego 1977/78 postanowiono zwołać posiedzenie Rady Pedagogicznej z udziałem Prezydium Komitetu Rodzicielskiego, Zarządu OSP na Błądzonce, Naczelnika Miasta, Komendanta ZSP w Suchej i Dyrektora Miejskiego w celu omówienia warunków lokalowych szkoły. Postanowiono wystąpić z wnioskiem do OSP na Błądzonce i ZSP w Suchej o wynajęcie na okres przejściowy 2 pomieszczeń, które umożliwiłyby normalny rytm szkoły”.

Próby rozwiązania problemów lokalowych nie przyniosły żadnych rezultatów. Uczniowie i nauczyciele przebywali w szkole do późnych godzin popołudniowych (18.00). Inną bolączką szkoły był brak wody.

Problemy te udało się rozwiązać dopiero w latach 80.

W roku szkolnym 1980/81 naukę rozpoczęły po raz pierwszy dzieci z klasy zerowej. Klasa liczyła 18 dzieci.

„Rozpoczynający się rok szkolny 1981/82 nie zapowiadał nic nadzwyczajnego. Niestety 13 grudnia na terenie całego kraju został wprowadzony stan wojenny, który spowodował przerwę w nauce szkolnej”.

Po krótkiej przerwie szkoła rozpoczęła ponownie swoją działalność wychowawczą i dydaktyczną. Uczniowie aktywnie działali w licznych kółkach zainteresowań oraz brali udział w pracach społecznych takich między innymi jak: przygotowanie przystanku PKS (uczniowie klas VII, VIII), włączenie się do walki ze stonką ziemniaczaną (uczniowie klas IV – VII).

Rok szkolny 1987/88 przyniósł kolejne znaczące zmiany a mianowicie został wprowadzony 5-dniowy tydzień pracy. W wolne soboty prowadzone były zajęcia sportowe, wycieczki, nasiliły pracę koła zainteresowań.  W szkole przez kolejne lata prowadzone były liczne prace gospodarcze np. wykładanie korytarza płytkami Lastriko, malowanie dachu, kończenie ogrodzenia itp.

Ważnym wydarzeniem w życiu szkoły było przywrócenie nauczania religii w roku szkolnym 1990/91, której uczył ks. Jan Kotlarski.

W ciągu następnych lat szkoła prężnie działała. Organizowane były liczne imprezy kulturalne takie jak: Walentynki, wybory Miss i Mistera Szkoły, Andrzejki, Dzień Matki, Dzień Dziecka itp.

Faktem, który zasługuje na podkreślenie jest wybudowanie i oddanie 11 października 1996 roku boiska sportowego. W tym dniu w uroczystości brali udział między innymi Burmistrz Miasta Andrzej Siwiec, Wizytator Leszek Godlewski, Przewodniczący Rady Miejskiej Andrzej Halawa, dyrektorzy szkół podstawowych oraz średnich, przedstawiciele młodzieży szkolnej z suskich szkół, byli nauczyciele, rodzice. Otwarcie obiektu zbiegło się z Inauguracją Roku Sportowego Szkół Podstawowych w mieście.

W tym też dniu wszyscy uczestnicy uroczystości mogli obejrzeć wystawę pt. Szkoła  wczoraj i dziś.

W roku szkolnym 1996/97 dyrektor Fryderyk Sławuta po 26 latach pracy odszedł na zasłużoną emeryturę a dyrektorem szkoły został Jan Knapik na okres 5 lat.

W kwietniu 1999 roku Rada Miasta Suchej Beskidzkiej podjęła uchwałę o założeniu Gimnazjum oraz przekształceniu 8-klasowych szkół podstawowych w 6-klasowe w związku z wprowadzoną od 1 września reformą oświatową.
Od 1 września 1999 roku szkoła rozpoczęła pracę jako 6-klasowa.

W szkole zmniejszyła się ilość dzieci, co w pewnym stopniu poprawiło jej warunki. W związku ze zmniejszeniem się ilości dzieci w szkole, placówka ta posiadała dobre warunki wychowawcze. Każde dziecko było dostrzegane, znane były jego możliwości, co sprzyjało indywidualizacji nauczania i wychowania. W szkole panowała wręcz domowa atmosfera.

W kwietniu 2002 roku odbył się konkurs na dyrektora szkoły i został nim ponownie Jan Knapik na okres 1 roku. W miesiącu maju 2003 roku w Urzędzie Miasta przeprowadzono postępowanie konkursowe w celu wyłonienia kandydatów na stanowiska dyrektorów kilku szkół w Suchej Beskidzkiej.

I tak stanowisko Dyrektora Szkoły Podstawowej Nr 3 w Suchej Beskidzkiej od 1 września 2003 roku objęła Małgorzata Peć.

W 2007r. Małgorzata Peć została dyrektorem Szkoły Podstawowej Nr 2 a w Szkole Podstawowej Nr 3 obowiązki dyrektora pełniła Iwona Bucała.

Od 01.09.2008 r.Szkoła Podstawowa Nr 3 zmieniła nazwę na Filia Szkoły Podstawowej Nr 2. Małgorzata Peć jest dyrektorem Szkoły Podstawowej Nr 2 i jej Filii.

Jest to mała szkółka, która kładzie duży nacisk na stworzenie szkoły bezpiecznej, o sprzyjającym klimacie, rozwijającej zainteresowania i zdolności uczniów, ściśle współpracującej ze środowiskiem lokalnym.

Obecnie obowiązki Dyrektora SP2 pełnia Sabina Baran, a kierownika Filii Elżbieta Palarska.